แปลฉากจบ Kingdom Hearts -Coded-

(เขียนขึ้นเมื่อ 31/01/2010)

โซระ : ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับเธออย่างแปลกประหลาด เหมือนกับที่ฉันรู้สึกได้จากพระราชาเลย

นามิเนะ : ในที่สุดก็ได้พบกันซักทีนะ โซระ

นามิเนะ : ฉันคือนามิเนะ  เธออาจจะไม่รู้จักฉัน แต่ฉันรู้จักเธอนะ

โซระ : เอ่อ ฉันไม่เห็นเข้าใจเลย

มิคกี้ : โซระ ฉันจะอธิบายให้ฟังนะ มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เธอได้สูญเสียความทรงจำทั้งหมดไป

มิคกี้ : แล้วคนที่ช่วยเหลือเธอในตอนนั้นก็คือเด็กผู้หญิงคนนี้

โซระ : นามิเนะคือคนที่ช่วยฉันไว้เหรอ? ขอโทษนะที่ฉันจำไม่ได้เลย

นามิเนะ : ไม่เป็นไรหรอก ก็แค่ความทรงจำของเธอไมได้เชื่อมโยงมาถึงฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น ก่อนหน้านั้น ความทรงจำของเธอได้แตกกระจายออกจากกัน เหตุผลที่เกิดบั๊คขึ้นในบันทึกการเดินทางของจิมินี่ ก็เพราะความผิดพลาดของตัวฉันเอง

มิคกี้ : เธอหมายความว่ายังไง?

นามิเนะ : เรื่องมันเริ่มต้นขึ้น... ในตอนที่หัวใจของโซระได้หลับใหลลง  เศษเสี้ยวจากความทรงจำอันไกลโพ้นได้เกิดความผิดปกติขึ้น

โซระ : นี่คือความทรงจำของฉันงั้นเหรอ?

นามิเนะ : เปล่า นี่ไม่ใช่ความทรงจำของเธอ มันเป็นความทรงจำของใครบางคนที่เชื่อมโยงถึงเธอ

โซระ : หา? จะบอกว่ามีความทรงจำของบุคคลอื่นอยู่ในตัวฉันอีกด้วยเหรอ?

นามิเนะ : ใช่ นี่ไม่ใช่เรื่องปกติหรอก ตอนที่ฉันพบมันครั้งแรกระหว่างที่กำลังประกอบความทรงจำให้กับเธออยู่ ในทีแรกฉันยังคิดเลยว่าฉันคงทำอะไรพลาดซะแล้ว แต่พอฉันลองดูดีๆ ก็พบว่าความทรงจำนี้อยู่ในหัวใจของเธอจริงๆ มันหลับใหลอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ

นามิเนะ : ซักวัน เธอคงจะจดจำมันได้ มันเป็นความทรงจำที่สำคัญ ขณะเดียวกันก็เป็นความทรงจำที่อันตราย

มิคกี้ : อันตรายเหรอ? ทำไมกันล่ะ?

นามิเนะ : ความทรงจำนี้ได้แบกรับความเจ็บปวดรวดร้าวเอาไว้  หากไม่ควบคุมมันให้ดี ความเจ็บปวดนี้อาจจะทำให้หัวใจของโซระแตกสลายได้ ดังนั้นฉันจึงทิ้งข้อความเอาไว้ในบันทึกการเดินทางของจิมินี่ เพื่อที่ทุกคนจะได้พบกับหนทางที่จะเยียวยาความเจ็บปวดนั้น

มิคกี้ : “พวกเราต้องกลับไปปลดปล่อยพวกเขาจากความทนทุกข์” เธอเป็นคนเขียนมันงั้นเองเหรอ?

นามิเนะ : ตอนที่ฉันจัดการกับความทรงจำของโซระ ฉันได้ลบเลือนข้อความที่อยู่ในบันทึกการเดินทาง ความทรงจำเกี่ยวกับการผจญภัยของทุกคน รวมทั้งความทรงจำที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งด้วย  แต่ความทรงจำของโซระและพวกพ้องก็แค่แตกกระจายออกจากกันเท่านั้น มันไม่ได้ถูกลบหายไป ในทำนองเดียวกัน แม้ว่าข้อความจะถูกลบไปแล้ว แต่ความทรงจำที่บันทึกเรื่องราวเอาไว้นั้นจะยังคงอยู่ในบันทึกการเดินทาง และสามารถเปิดอ่านได้ในโลกแห่งข้อมูลเสมือนจริง

มิคกี้ : แต่ถ้าข้อมูลนั้นถูกหยิบออกมาวิเคราะห์อ่าน กระทั่งความทรงจำ กระทั่งบันทึกก็จะถูกบั๊คทำลายได้นี่

นามิเนะ : นั่น... ก็เพราะฉันอีกเช่นกัน มันเกิดขึ้นเพราะฉันได้ใส่ความทรงจำ... ความเจ็บปวดอันนั้นไว้ในข้อมูลบันทึกการเดินทาง ฉันคิดว่าฉันได้พบวิธีที่จะเยียวยาความเจ็บปวดนั้นแล้ว แต่ในความทรงจำนั้นกลับมีความเจ็บปวดที่เป็นต้นเหตุให้บั๊คกำเนิดขึ้นมาและแพร่กระจายออกไป

มิคกี้ : เข้าใจ พวกเราต้องการค้นหาความเจ็บปวดนั้น แล้วพวกเราก็ได้พบกับข้อความนี้

นามิเนะ : ขอโทษนะ ฉันคิดว่าถ้าเป็นไปได้ฉันเองก็อยากจะช่วยด้วยตัวของฉันเอง ด้วยตัวตนที่แท้จริงของฉันเอง แต่ว่าเขาก็ไม่มีตัวตนอยู่อีกต่อไปแล้ว

โซระ : ในตอนนี้ ฉันเองก็ตามเรื่องราวไม่ค่อยทันหรอกนะ แต่ว่า...

นามิเนะ : ฮี่ๆ ถึงเธอไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไรหรอก

นามิเนะ : เพราะเธอได้ค้นพบหนทางที่จะจัดการกับความเจ็บปวดที่แพร่ออกไปแล้ว

โซระ : ฉันพบแล้วงั้นเหรอ?

นามิเนะ : หากลบความเจ็บปวดนี้ไป มันก็จะไม่ได้รับการเยียวยา มันเป็นความเจ็บปวดที่ไม่อาจลบได้ เมื่อเธอได้รับรู้ความเจ็บปวดนี้ เธอจะไม่สามารถหลบสายตาไปจากมัน เธอต้องทนรับมันเอาไว้ บางทีเราคงไม่อาจทนรับมันได้ เพราะมันเป็นความเจ็บปวดอันแรงกล้า ที่เกิดจากหัวใจของผู้อื่นที่เชื่อมโยงเข้ามา

โซระ : ปลดปล่อยมันเถอะ ฉันจะร่วมแบกรับความเจ็บปวดนั้นด้วย เอาสิ ลองดู...

นามิเนะ : ?

โซระ : เธอพบและได้สำรวจความทรงจำเหล่านั้นมาแล้วใช่มั้ย ความทรงจำเหล่านั้น ฉันอยากลองทนรับมัน

นามิเนะ : โซระ...

มิคกี้ : เดี๋ยวก่อน!

มิคกี้ : ไม่ใช่เธอเพียงคนเดียวที่จะทนรับมันไว้ แต่ฉันเองก็จะช่วยด้วย

โซระ : ฮื่อ!

นามิเนะ : ขอบใจนะ

นามิเนะ : เมื่อเธอได้เชื่อมต่อกับมันแล้ว หัวใจของเธอจะเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เก็บซ่อนอยู่ในความทรงจำนี้

มิคกี้ : มาพยายามด้วยกันนะ โซระ!

โซระ นามิเนะ และมิคกี้ได้มองไปยังกำแพงของห้องสีขาว แล้วภาพจากความทรงจำอันลืมเลือนก็ปรากฏขึ้นมา

โซระ : นี่คือ...?

ภาพที่ปรากฏขึ้นคือร็อคซัสแลแอ็คเซลบนยอดหอนาฬิกา

นามิเนะ : ความจริงที่ซ่อนเร้น.... เก็บงำอยู่ในส่วนลึกในหัวใจของโซระ มันไม่ใช่ความทรงจำของโซระตัวจริงหรอก แต่เป็นความทรงจำของคนที่เชื่อมโยงกับเขา

ภาพเปลี่ยนไปกลายเป็นซิออนกับนามิเนะ

โซระ : นามิเนะก็ด้วยเหรอ.... แล้วอีกคนหนึ่งเป็นใครกันล่ะ? ฉันไม่รู้จักพวกเขาเลย แค่กลับรู้สึกคุ้นเคย

โซระ : ….มันรู้สึกรวดร้าว นี่คือความเจ็บปวดงั้นเหรอ?

นามิเนะ : ทุกคนรอเธออยู่นะโซระ ความเจ็บปวดของพวกเขาคงไม่อาจเยียวยาได้หากปราศจากเธอ

นามิเนะ : ในตอนที่เธอหลับไปหนึ่งปี มีความลับอย่างหนึ่งที่ดิซเก็บซ่อนไว้ในตัวเธอ ดิซเองก็อยากค้นหาความหมายของมันเหมือนกัน เขาบอกเพียงว่านี่เป็นเพียงการตอบแทนเท่านั้น แน่นอนว่าในตัวของโซระนั้นมีกุญแจที่จะช่วยเหลือทุกๆ คนอยู่ รวมทั้งพวกเขาด้วย

ภาพบนหน้าจอเปลี่ยนไปกลายเป็นเทอร์ร่า เวน อควอ

มิคกี้ : พวกเขา!?

นามิเนะ : บางทีคุณอาจเข้าใจความเจ็บปวดของพวกเขา พวกเขาคือกุญแจ ที่เชื่อมโยงถึงความจริงแห่งการมีอยู่ของคีย์เบลด

https://youtu.be/9oArvayjNY0

นามิเนะ : แล้วในตอนนี้ พวกเขาเหล่านั้นก็เชื่อมโยงอยู่ภายในตัวของโซระ

โซระ : ฉัน... รู้สึกเหมือนกับว่าฉันเคยพบพวกเขามาก่อนเลย

นามิเนะ : อื้อ... เธอเคยเจอสองคนในนั้นมาก่อนแล้ว

นามิเนะ : ส่วนอีกคนหนึ่งนั้น ฉันเองก็ไม่รู้จักเขา แต่ก็พอบอกได้ว่าเขามีความสัมพันธ์เป็นพิเศษ

โซระ : ฮื่อ

มิคกี้ : แล้วในตอนนี้ จริงๆ แล้วเธอนึกเรื่องราวของพวกเขาออกรึยังล่ะ?

นามิเนะ : ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่มันจะปรากฏออกมาเองในยามที่เขาจะตื่นขึ้นอย่างแน่นอน

นามิเนะ : และคนที่จะช่วยเหลือพวกเขาได้ ก็คือโซระเพียงคนเดียว

มิคกี้ : หมายความว่าความผูกพันของพวกเขาคือกุญแจสำคัญใช่มั้ย?

มิคกี้ : เข้าใจละ นามิเนะ! งั้นจากนี้ฉันจะไปบอกโซระในโลกภายนอกให้เอง

นามิเนะ : อื้อ กรุณาด้วยนะคะ

นามิเนะ : ถ้างั้น...

โซระ : เดี๋ยวก่อนนะ

นามิเนะ : เอ๊ะ...

โซระ : สำหรับนามิเนะแล้ว ตัวฉันที่ฉันไม่รู้จักได้เคยสัญญากับเธอเอาไว้

นามิเนะ : แม้ว่าฉันจะหายไปแล้ว แต่สัญญาที่โซระมีไว้กับฉันไม่ได้ถูกลบเลือนไปสินะ

นามิเนะ : ถ้างั้นนี่ก็คือการตอบแทนของฉัน ก็ฉันได้ทำร้ายผู้คนเอาไว้มากมายนี่เนอะ

โซระ : แล้ว นามิเนะที่อยู่ที่นี่ตอนนี้ จากนี้จะเป็นยังไงต่อไปล่ะ?

นามิเนะ : ฉันน่ะเป็นเพียงข้อมูลที่มีเพื่อถ่ายทอดข้อความเท่านั้น เดิมทีแล้วมันก็เป็นข้อมูลที่ไม่มีตัวตนอยู่แล้ว

นามิเนะ : แม้ว่าข้อมูลตัวฉันที่บันทึกไว้นี้จะลบหายไปพร้อมกับข้อความ ความรู้สึก และสิ่งต่างๆ ที่เธอพบเห็นมาตลอดการเดินทาง แต่มันก็จะถูกส่งต่อไปยังโซระอีกคนหนึ่งอยู่ดี เพียงเท่านี้ ตัวฉันเอง ก็จะเป็นคนอีกคนหนึ่งที่ได้รับการเยียวยาแล้ว

โซระ : เพื่อทุกคนที่เชื่อมโยงอยู่กับโซระด้วยสินะ เข้าใจล่ะ นามิเนะ!

นามิเนะ : อื้อ

โซระ : ถ้างั้น ฉันยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ฉันอยากจะบอกให้นามิเนะได้รับรู้

โซระ : ขอบใจนะ

และแล้วความจริงเกี่ยวกับข้อความทั้งสองที่เชื่อมโยงถึงการเดินทางของพวกเรา ก็ได้ปิดฉากลง

https://youtu.be/XiCMwuSG3zI

https://youtu.be/Bgxx5OsDlyE

"ฉันอยากจะบอกเธอในทันทีว่า ภายในตัวของเธอนั้น ยังมีความทรงจำหลับใหลอยู่"

"และชิ้นส่วนความทรงจำเหล่านั้นก็เชื่อมโยงไปยังอนาคต"

"โซระ ริคุ ไคริ"

"ความจริงที่รายล้อมคีย์เบลดอยู่นั้นมีความเกี่ยวข้องอย่างมากกับภายในหัวใจของพวกคุณ"

"โซระ ทุกคนที่เชื่อมโยงกับเธอนั้น ยังคงรอเธออยู่"

"คนที่จะเยียวยาความเศร้าโศกของพวกเขาได้ มีแต่เธอคนเดียวเท่านั้น"

"การเดินทางมาจนถึงตอนนี้ อาจเป็นเรื่องที่ง่ายมากเมื่อเทียบกับสิ่งที่เธอจะต้องเผชิญต่อไป"

"ทุกสิ่งทุกอย่างที่คิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญ แท้จริงแล้วมันเชื่อมโยงถึงกัน"

"ประตูสู่การเดินทางครั้งใหม่น่ะ ได้เปิดออกเรียบร้อยแล้ว"